قُمِش، گنجینه ای زیر دزفول – جشنواره سفرنگاری دزفول‌گرام

قُمِش

!
اول که این اسم را از دوستم شنیدم و اینکه پیشنهاد میکرد در دزفول حتما آن را ببینم، تصورات مختلفی در ذهنم از این که قُمِش چیست ایجاد شد.
به یاد سیاوش قمیشی خواننده افتادم که در ادامه فهمیدم که او اصالتا دزفولی است.
اما از نوع بیان دوستم متوجه شدم که بنایی تاریخی در پیش رو خواهم داشت، اما چگونه بنایی.
به خیابان طالقانی دزفول رفتم و از آنجا به سمت بقعه سید محمود رفتم و در ادامه به شیدانه امام رضا رسیدم. دربی قدیمی در جلو چشمانم دیدم، با باز شدن در، پلکانی که به عمق زمین می رفت جلوگر شد. از هفتاد و چهل پله پایین می روم تا به قُمِش رسیدم. قُمِش تونلی زیر زمینی برای انتقال آب که همان نام محلی قنات یا کاریز است.
کاریز یکی از جلوه های شکوه مهندسی آب ایرانیان است.
راه دسترسی به قُمِش ها را سربطاق می گویند، در گذشته دزفول چهارده سربطاق داسته است.
قنات های دزفول با قدمتی چندهزار ساله از حدود دهه چهل دیگر کاربری اصلی خود را از دست دادند.
در زمان جنگ به عنوان پناهگاه استفاده می شدند و بعد از جنگ محلی برای دفن زباله ساختمانی ناشی از تخریب های حاصل از موشک باران جنگ شدند .
اما در سال ۹۴ آقای قلیان یک بومی دزفول با هرینه شخصی دست به احیای قمش مومنان ( سر بطاق چوقابافان) می زند و با انجام صد و چهل هزار ساعت خاک برداری تنها چهارصد متر از قُمِش های چندین کیلومتری دزفول را احیا می کند.
این قمش با نور پردازی زیبا جاذبه ای تاریخی و جالب در زیر دزفول است که گردشگران زیادی را به خود جذب می کند .
شاید فکر کردن به اینکه در گرمای شدید تابستان دزفول رفتن به عمق زمین و نشستن در کنار آب خنک قمش چه لذتی داشته حس عالی به انسان منتقل می کند.
احیای این میراث ارزشمند می تواند علاوه بر توسعه گردشگری دزفول بیش از پیش بیانگر توانایی بالای ایرانیان در مدیریت آب و سازگاریشان با طبیعت باشد.